Τρίτη 21 Ιουλίου 2015

Το σεργιάνι μου στον κόσμο

Σαν σήμερα, στις 21 του Ιούλη του 1962, ξεκινούσα τη βόλτα μου στον κόσμο. Έπαιρνα τις πρώτες μου ανάσες, βγαλμένος από τα σπλάχνα μιας Άγιας, Θείας γυναίκας. Μιας Μάνας που «έφυγε» γρήγορα από κοντά μου και -που τότε- μου διάλυσε τον κόσμο όλο! Μου τον έκανε σμπαράλια!

Σαββατογεννημένο μ' έλεγε η Μάνα μου. Άσχετα αν ήταν Κυριακή ξημερώματα, γύρω στις 02:00! Ήταν αυτή η «θέση» των παλιών, η μέρα να ξεκινάει όταν ξύπναγαν! Βέβαια, το 02:00 το 'λεγε η μάνα μου, αλλά όταν της έλεγα... 
  • Πως Σάββατο ρε Μάνα; Αφού 'χαν περάσει τα μεσάνυχτα!...
απαντούσε παίρνοντας αμυντική στάση...
  • Εγώ Σάββατο βράδυ πόνεσα για σένα κι όταν ξημέρωσε Κυριακή, σ' είχα γεννήσει!
Όταν το συνέχιζα και της γινόμουν φορτικός... 
  • Πρέπει να υπέφερες με μένα στην εγκυμοσύνη, γιατί -μάλλον- έχασες τις ώρες, αλλιώς δε εξηγείται πως «καταφέρατε» να με εγγράψουν ως γεννημένο το Σάββατο»!... 
εκείνη ΠΑΝΤΑ χαμογελούσε! Ο πατέρας μου, ΔΕΝ είπε ποτέ, τίποτε γι' αυτό! Έτσι κι αλλιώς, ήταν "Σφίγγα" σε κάτι τέτοια θέματα...


Συγγενείς, γνωστοί και φίλοι, μου λένε ότι ήμουν ατίθασος σαν παιδί και πολύ αντιδραστικός. Ανυπάκουος! Για όλο μου το σόι ήμουν...
  •  «Ο δεν έχει ανάγκη!» 
Με υπέρμετρα, απίστευτα νεύρα. 
  • «Εσύ, Γιάννη, ΔΕΝ ήσουν νευρικός. Εσύ γεννήθηκες νευρικός!» 
ήταν -και είναι- μια από τις κουβέντες τους, όταν ξεκινάνε τέτοιου είδους συζητήσεις, σε ομηγύρεις, στο Ομορφόσογο και Μεγαλόγο!

Σχολή Λιάκου - ΣΤ' Δημοτικού 1973/74 (19-9-1973). Στους όρθιους, ο 3ος από αριστερά.  Ο ξανθός, ο συνοφρυωμένος!

Τα χρόνια έφυγαν σαν τα φύλλα που τα παίρνει ο άνεμος. Μαζί τους, σιγά-σιγά, έφυγαν και τα πολλά νεύρα. Πέρα από τους γονείς μου, φρόντισαν γι’ αυτό, δυο Άνθρωποι. Ο Τέλης ο Μιχαήλ και ο Γιάννης ο Χατζής. Στο σπίτι του πρώτου, μεγάλωσα. Πέρα από την βιολογική μου, είχα ακόμα 2 αδελφές. Και την Αγία γυναίκα του, μια Παναγία προσωποποιημένη, σαν μια Μάνα ακόμη! Ένας ανιδιοτελής Άνθρωπος που ήταν και ο μόνος που εγώ άκουγα. Ο δεύτερος, φροντίζοντας για την διαπαιδαγώγηση, πέρα από το σχολείο. Με τις αξίες και τους κώδικες που σου δίνει ο Αθλητισμός. Ο Άνθρωπος αυτός με έκανε να λατρέψω το ποδόσφαιρο. Και μέσα απ’ αυτό και την ομάδα, να μου μάθει την συνεργασία, την ομαδικότητα και την αλληλεγγύη. Και  την υπομονή με την ζωή του!

Γ' Λυκείου Ασπροπύργου 1979/80 (25-3-1980). Στην 3η σειρά, ο 4ος από αριστερά.

Μεγάλωσα και έγινα άντρας. Όχι εύκολα. Και κάποιες φορές νιώθω πως ο χρόνος πέρασε απότομα. Μεγάλωσα πια. Και συνεχίζω να μεγαλώνω. Μεγαλώνω όμως και νιώθω πως ξαναγίνομαι παιδί! Ή μήπως «μικραίνω» όσο μεγαλώνω; Δεν ξέρω!

Το ομοσφόσογο που λέγαμε παραπάνω.  Με τον πρώτο μου ξάδελφο, Δημήτρη Πηλιχό.

Στα χρόνια που έφυγαν έμαθα πολλά... Και έδωσα... Και πήρα... Και λάθη έκανα. Άθελά μου μπορεί και να πλήγωσα. Από κάποια πράγματα πληγώθηκα. Σε άλλα κέρδισα, αλλού έχασα. Αγάπησα και αγαπήθηκα. Σε μερικά πράγματα έσπασα τα μούτρα μου. Υπήρξαν πράγματα και καταστάσεις που ψυχικά μάτωσα! Εμένα όμως ΔΕΝ με προστάτεψα! Πάμπολλες φορές στη ζωή μου, στάθηκα «ξεγυμνωμένος» μπροστά στον καθρέφτη!

Υπηρετώντας την πατρίδα. Μηχανικός - Υπόλογος στα McD.D. F-4E Phantom II.
114 Π.Μ. - 339 Μ.Α.Π.Κ. - Ανδραβίδα και στα νησιά ανά την επικράτεια για τα Readiness

ΔΕΝ μίσησα τίποτε και κανέναν. Δεν τα κατάφερα, δεν το θέλησα, δεν το μπόρεσα. Ούτε ακόμα κι αυτόν που σκότωσε τη Μάνα μου, στο αυτοκινητιστικό δυστύχημα, τότε, τον Φλεβάρη του 1990! Στα χρόνια που πέρασαν και κέρδισα και έχασα. Δοκίμασα και δοκιμάστηκα. Αλλά άντεξα και μ’ άντεξαν. Κάποιοι μπορεί και να με ανέχτηκαν. Δεν ξέρω πόσο. Μπορεί για λίγο, μπορεί για πολύ, μπορεί και για πάντα!

Στη παραλαβή της U-2000/-2050 στο Διυλιστήριο Ασπροπύργου, ο 3ος από δεξιά

Άνθρωπος είμαι σαν κι εσάς. Και χαμογελάω... και κλαίω... και λυπάμαι... και πονάω... και νιώθω... και αισθάνομαι... και ερωτεύομαι... και αγαπάω... και ευγνωμονώ, όπως εσείς! Αγάπησα τα λάθη μου. Δεν τα αρνήθηκα ποτέ μου. Και δεν τα «πέταξα» από πάνω μου. Γιατί κι αυτά δικά μου ήταν. Και θα είναι. Γιατί με έκαναν καλύτερο ή σοφότερο!

Ποτέ μου δεν έπαψα να διαβάζω. Διαβάζω πάρα πολύ. Δεν πετάω τυπωμένη σελίδα, αν πρώτα δεν την ξεκοκκαλίσω! Και όπως θα έχετε ήδη διαπιστώσει, γράφω πάρα πολύ. Λατρεύω το να γράφω. Κυρίως στο χαρτί. Αυτά είναι «κατορθώματα» του δεύτερου «πατέρα» μου, του Νίκου του Λαζάρου. Του Ανθρώπου που μ’ έμαθε να ψάχνω και να αμφισβητώ τα ΠΑΝΤΑ! Και μου πέρασε και την τρέλα με τα εργαλεία γραφής. Και φυσικά, μιλάω πολύ! Πάρα πολύ! Και λέω πολλά! Πάρα Πολλά! Παθιάζομαι όταν μιλάω. Αυτό το χρέος στον ΜΈΓΑ Άνθρωπο και Δάσκαλο μου, τον Μιχάλη τον Λιάκο. 
  • «Πελέκησέ τον!» 
ήταν τα λόγια του πατέρα μου όταν με πρωτοπήγε στο σχολείο! 
  • «Τα παιδιά, Περικλή, δεν θέλουν πελέκημα! Θέλουν λόγο και επιχειρήματα!» 
Κάτι παραπάνω από Πατέρας! 
  • «Μίλα Γιάννη! Βγάζε τα! Μη τα κρατάς μέσα σου. Βαραίνουν πολύ, αγόρι μου και στο τέλος σε πλακώνουν!» 
Είχε το τρόπο του, βέβαια, να τα περνάει, αλλά και απίστευτη υπομονή μαζί μου!

Με εκλεκτούς φίλους πρώτα και μετά συναδέλφους και τους ανθρώπους της αναδόχου εταιρείας κατασκευής (HYUNDAI)

Όλοι οι άνθρωποι που μπήκαν στη ζωή μου τα χρόνια που πέρασαν με έμαθαν και κάτι. Κι ότι είμαι τώρα, σ΄ αυτούς το χρωστάω. Σ΄ αυτούς που μπήκαν στη ζωή μου για λίγες στιγμές, σ΄ αυτούς που μπήκαν για λίγο και σ΄ αυτούς που μπήκαν για πάντα!

Προσπαθώ να καταλαβαίνω τους ανθρώπους. Και πολλές φορές καταλαβαίνω πιο πολλά απ΄ όσα θέλουν οι άλλοι να καταλάβω. Είμαι αυτό που βλέπετε και διαβάζετε. Κι ότι είμαι, φαίνεται. Κάνει μπαμ αμέσως. Δεν μπορώ να το κρύψω. Ούτε να το αρνηθώ. Είμαι αθυρόστομος και για μερικούς ιδιότροπος.


Παραμένω όμως ένας αυθεντικός άνθρωπος! Που σημαίνει ότι λειτουργώ με το συναίσθημα και με τους κανόνες που μου έμαθαν η οικογένειά μου, οι δάσκαλοί μου και οι άνθρωποι που σμίλεψαν τον χαρακτήρα μου! Ίσως ΛΑΝΘΑΣΜΈΝΑ για την εποχή που ζούμε, αλλά ΑΥΘΕΝΤΙΚΆ!

Συνεχίζω να παραμένω ΑΛΛΕΡΓΙΚΌΣ σε υποδείξεις, σε «κατευθυντήριες γραμμές», σε δήθεν εξυπνάδες και σε Φαινόμενα Συγκεκαλυμμένης Ανωτερότητας. Διαπιστευτήρια δεν ζητάω και δεν δίνω σε κανένα. Δεν σιώπησα ΠΟΤΈ ΜΟΥ! Ούτε και σκοπεύω να το κάνω!

Η ομάδα των Μονάδων Διύλισης, στο Εσωτερικό Πρωτάθλημα των ΕΛ.ΔΑ. Στους όρθιους, ο 3ος από αριστερά.

Συνεχίζω να παραμένω ΑΝΟΙΚΤΌΣ σε απόψεις που βγαίνουν «από καρδιάς», μη καθοδηγούμενες, ανεξάρτητα από την προέλευση τους. Ακόμα και αν προέρχονται απ' τα λεγόμενα «άκρα». Στην εκκλησία πάω σπάνια. Δεν μου φταίει ο Θεός, γιατί αν θέλω να Του μιλήσω, έχω και το θάρρος και το σθένος. Μου φταίει όμως η υποκρισία και το δήθεν!

Συνεχίζω να παραμένω ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΌΣ σε οτιδήποτε ΔΕΝ ΣΈΒΕΤΑΙ την ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια. Τριάντα εννέα (39) χρόνια εργασίας στη βάρδια, Νύχτα και Μέρα, περνώντας απ' όλες τις βαθμίδες της Παραγωγής, τα τελευταία 20 σε θέση ευθύνης ανθρώπων και εξοπλισμού, στον μεγαλύτερο ενεργειακό όμιλο της χώρας, τα «Ελληνικά Πετρέλαια» με έμαθαν να σέβομαι τον μόχθο και τη δουλειά. Μου έμαθαν την συνέπεια και τον επαγγελματισμό. Την αγωνία για το κοινό καλό, αλλά και την συναδελφικότητα!

Η ομάδα των ΕΛ.ΔΑ. Πρωταθλήτρια του Πρωταθλήματος Επιχειρήσεων του 1994. Στους όρθιους, ο 3ος από αριστερά

Και βέβαια, συνεχίζω να ΥΠΑΚΟΎΩ μόνο στην ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΉ ΑΡΧΉ, που δεν είναι άλλη από την προσωπική μου συνείδηση! Στην οποία υποτάσσομαι ΤΥΦΛΆ!

Τα χρόνια πέρασαν και περνούν. Κι εγώ συνεχίζω να μεγαλώνω. Κι ας παραμένω μέσα μου ένα παιδί. Με ότι κι αν αυτό συνεπάγεται. Καλό ή κακό.

Σαν αυτό το παιδί που βγήκε από τα σπλάχνα αυτής της Άγιας Γυναίκας, αυτής της Θείας Μάνας σαν σήμερα εκείνο το καλοκαίρι του 1962 και που άθελά της, με την «φυγή» της, μου άφησε δυο παράπονα. Το ένα ότι δεν πρόλαβε να «γνωρίσει» τον μάγκα και τις γοργόνες μου και ότι από τότε που «έφυγε» ΔΕΝ με ξανάπε ΠΟΤΈ και ΚΑΝΈΝΑΣ...
  • «Παιδί μου!...»
Χρόνια μου Πολλά, λοιπόν! Και κυρίως, Καλά!



Τρίτη 28 Απριλίου 2015

Η κοινή μοίρα των Escobars

Στις 22 Ιουνίου 1994 στην Καλιφόρνια, απειλητικά μηνύματα φθάνουν στο ξενοδοχείο που έχει καταλύσει η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Κολομβίας, με αφορμή τη συμμετοχή της στο Παγκόσμιο κύπελλο, που εκείνη τη χρονιά διεξαγόταν στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Δεκαπέντε (15) ημέρες αργότερα, ξημερώματα της 3ης Ιουλίου, ο αρχηγός της ομάδας, Andrés Escobar, δολοφονείται εν ψυχρώ στη γενέτειρα του, το Medellin της Κολομβίας. Ήταν μόλις 27 χρονών. Στην ίδια πόλη έξι μήνες νωρίτερα, είχε χάσει τη ζωή του ένας άλλος Escobar, ο διαβόητος Pablo, γνωστός και ως "Ο βασιλιάς της κοκαΐνης". Ας ταξιδέψουμε νοερά στην Κολομβία.

Ο Andrés Escobar μεγάλωσε στη συνοικία Calasanz της πόλης Medellin. Ήρεμος και πράος χαρακτήρας, πειθαρχικός μαθητής επίσης και με ταλέντο στο ποδόσφαιρο στο οποίο αφιερώθηκε όταν αποφοίτησε από το κολλέγιο, έχοντας χάσει πρόωρα την μητέρα του από την επάρατη νόσο. 

Η πρώτη ομάδα της επαγγελματικής του καριέρας, ήταν η Atletico Nacional του Medellin. Αγωνιζόταν ως αμυντικός και διακρινόταν για την αυτοσυγκέντρωση και την σοβαρότητα του. Άρπαξε από τα μαλλιά την ευκαιρία που του έδωσε ο προπονητής του, Francisco Maturana και έγινε ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους της. Η Atletico Nacional του Medellin, έγινε το 1989 η πρώτη ομάδα από την Κολομβία που κατέκτησε το Copa Libertadores, με τον Andrés μάλιστα να πρωταγωνιστεί στον τελικό. Ο πραγματικός όμως πρωταγωνιστής για λογαριασμό του κολομβιανού συλλόγου εκείνη την εποχή, ήταν άλλος.  

Ο Pablo Escobar, βαρόνος των ναρκωτικών που θεωρείται μέχρι και σήμερα, ο πλουσιότερος κακοποιός στην παγκόσμια ιστορία, με μια αμύθητη περιουσία που ανάγκασε κάποτε το περιοδικό Forbes να τον συμπεριλάβει στη λίστα με τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο, είχε λατρεία στο ποδόσφαιρο και ανάγκη να ξεπλύνει μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια. Κάπως έτσι η Nacional μετατράπηκε σε ένα τεράστιο, προσωπικό του πλυντήριο.  

Μετά την κατάκτηση του Copa Libertadores, o Pablo κάλεσε όλη την ομάδα στην έπαυλή του, για να συγχαρεί τους ποδοσφαιριστές. Όλοι τους γνώριζαν ποιος ήταν ο πραγματικός εργοδότης τους. Ο Andrés, παρότι ο τρομερός συνονόματος του, τον είχε σε μεγάλη εκτίμηση, ήταν διστακτικός απέναντι του, (κάτι που ομολόγησε δημόσια η αδερφή του, χρόνια αργότερα) ωστόσο έδωσε κανονικά το παρόν στους εορτασμούς. Άλλωστε για πολλούς από τους ποδοσφαιριστές, ο Pablo Escobar ήταν σχεδόν ένας σωτήρας.

Κατηγορούσαν τον Pablo ότι διακινεί ναρκωτικά, αλλά εμείς ήμασταν χαρούμενοι γιατί αποκτήσαμε αξιοπρεπή ποδοσφαιρικά γήπεδα, αφιερωθήκαμε στο ποδόσφαιρο και μπορέσαμε να μείνουμε μακριά από τα ναρκωτικά. 
Leonel Alvarez (Πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής)
 
Το ποδόσφαιρο δεν είναι ένα απροσπέλαστο νησί. Αποτελεί μέρος της κοινωνίας και τα καρτέλ μοιάζουν με ένα τεράστιο χταπόδι. Απλώνουν τα πλοκάμια τους παντού. Το μαύρο χρήμα μας βοήθησε να διατηρήσουμε το επίπεδο του πρωταθλήματος υψηλό και κρατούσαμε στη χώρα τους καλύτερους παίκτες. Αυτή ήταν η πραγματικότητα.
Francisco Maturana (Πρώην Ομοσπονδιακός προπονητής)
 
O Pablo δεν ήταν ο μόνος που μέσω της αγάπης του για το ποδόσφαιρο, ξέπλενε μαύρο χρήμα. Το ίδιο συνέβαινε και με άλλα καρτέλ. Κάπως έτσι ξεκίνησε στην Κολομβία η εποχή του NarcoFootball. Το καρτέλ του Escobar ήλεγχε την Nacional και την Medellin, το καρτέλ του “El Mexicano” José Gonzalo Rodríguez Gacha πατρονάριζε την Millonarios και το καρτέλ του Miguel Rodríguez Orejuela την America de Calli. Όλες τους, ομάδες με πολλούς φιλάθλους και υψηλή δημοφιλία.
  
Στην έπαυλη του Pablo, διοργανώνονταν μικρά τουρνουά με σημαντικούς ποδοσφαιριστές της εποχής, όχι μόνο κολομβιανούς, (τα ονόματα των οποίων δεν διέρρευσαν ποτέ, για ευνόητους λόγους) στα πλαίσια στοιχημάτων που έβαζε ο ίδιος με τον “El Mexicano”, με τον οποίο διατηρούσε καλές σχέσεις, παρά τον μεταξύ τους ανταγωνισμό. Το έπαθλο για τους ποδοσφαιριστές, που ταξίδευαν εκεί με ιδιωτικά ελικόπτερα, ήταν χρηματικά ποσά πολύ υψηλότερα και από τα ετήσια συμβόλαια τους.
     
Πρώτα βλέπεις την ομάδα στην οποία επενδύεις σαν παιχνίδι, αλλά μετά θέλεις το δικό σου παιχνίδι να είναι το καλύτερο. 
Fernando Rodriguez Modragon (πρώην μέλος καρτέλ)
 
Στο πρωτάθλημα του 1989, η Medellin αγωνιζόταν με την America de Calli. Παρότι φαβορί, ηττήθηκε έχοντας φρικτά παράπονα από την διαιτησία του Alvaro Ortega. Ο Pablo Escobar, εξοργισμένος διέταξε την εκτέλεση του άτυχου άντρα. Όπερ και εγένετο. Ο άνθρωπος που είχε λάβει την εντολή για την δολοφονία του Ortega, ήταν γνωστός στην πιάτσα με το προσωνύμιο "Popeye".
 
Έχω σκοτώσει πάνω από 250 ανθρώπους, αλλά από ένα σημείο και μετά, μόνο αν είσαι ψυχοπαθής συνεχίζεις να τους μετράς. Ήμουν το δεξί χέρι του Pablo Escobar. 
Jhon Jairo Velásquez Vásquez "Popeye"
 
Ενώ τα καρτέλ έκαναν κουμάντο στο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι της χώρας, η εθνική ομάδα προήλαυνε προς το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994. Έχοντας μείνει μακριά από τον κορυφαίο ποδοσφαιρικό θεσμό για 28 χρόνια, η παρέα των Carlos Valderrama, Faustino Asprilla, Adolfo Valencia, René Higuita και του Andrés Escobar, έμοιαζε ασταμάτητη. Η απευθείας πρόκριση για το USA ‘94, ήρθε με μια εμφατική νίκη με τελικό σκορ 5-0, μέσα μάλιστα στην Αργεντινή. Πίσω στην πατρίδα, οι προσδοκίες του κόσμου ήταν υψηλές.
 
Στο μεταξύ ο Pablo (ουσιαστικά με δική του πρωτοβουλία) είχε φυλακιστεί. Οι διεθνείς τον επισκέπτονταν στη φυλακή κρυφά και έπαιζαν ποδόσφαιρο μαζί του! Μια απρόσεκτη σχετική επίσκεψη του René Higuita, (βασικού τερματοφύλακα της εθνικής) έμελλε να στοιχίσει την θέση του στο παγκόσμιο κύπελλο. Δεν ήταν καν στην αποστολή για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο τότε ομοσπονδιακός προπονητής και πρώην της Nacional, Francisco Maturana, υπερασπίζεται μέχρι και σήμερα εκείνη την επιλογή των παικτών του, λέγοντας:"Ποιος θα τολμούσε να αρνηθεί μια πρόσκληση σε δείπνο, από τον Don Vito Corleone."
 
Στις 2 Δεκεμβρίου του 1993 ο Pablo Escobar, που στο μεταξύ είχε δραπετεύσει, σκοτώνεται μετά από μια τρομερά αιματηρή επιχείρηση που διήρκεσε σχεδόν έναν χρόνο και ένας νέος κύκλος τρομακτικής βίας ξεσπά στη χώρα, την ώρα που η εθνική ομάδα ετοιμάζεται για τη συμμετοχή της στο παγκόσμιο κύπελλο. Ο Pablo Escobar ήταν κακοποιός, αλλά όταν βρισκόταν στα πράγματα, καμία παραβατική ενέργεια δεν λάμβανε χώρα, χωρίς την δική του άδεια. Και ο Pablo Escobar λάτρευε τους ποδοσφαιριστές. Με τον θάνατο του, εκατοντάδες μικρότερες οργανώσεις άρχισαν να δρουν ανεξέλεγκτα.
 
Η Κολομβία ταξιδεύει στις Η.Π.Α. και ο Andrés Escobar, που στο μεταξύ φαίνεται να έχει συμφωνήσει με την ιταλική AC Milan, κάνει τις πρώτες δηλώσεις: "Βιώνουμε πολύ δύσκολες καταστάσεις στη χώρα μας και ο μόνος τρόπος να πετύχουμε κάτι καλό εδώ, είναι να μείνουμε συγκεντρωμένοι στο ποδόσφαιρο" λέει, συμπληρώνοντας ότι διαβάζει καθημερινά αποσπάσματα από τη Βίβλο για να ηρεμεί. Ωστόσο η ηρεμία δεν πρόκειται να συντροφεύσει την αποστολή της ομάδας, ούτε για μία ημέρα.
 
Η Κολομβία, που λογιζόταν από τα φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου, χάνει στο εναρκτήριο παιχνίδι της από τη Ρουμανία με 3-1 και τα γεγονότα που ακολουθούν, αγγίζουν τα όρια της παραφροσύνης. Με την επιστροφή της ομάδας στο ξενοδοχείο, γίνεται γνωστό ότι ο αδερφός ενός ποδοσφαιριστή, του Luis Fernando “Chonto” Herrera, έχει δολοφονηθεί. Ο Andrés προσπαθεί να τον παρηγορήσει. Πολύς κόσμος πίσω στην πατρίδα, έχασε πολλά λεφτά από την ήττα της εθνικής και έτσι ο επόμενος αγώνας, εκείνος απέναντι στην διοργανώτρια Αμερική, απέκτησε κυριολεκτικά, σημασία ζωής ή θανάτου. Οι ποδοσφαιριστές ήταν τρομοκρατημένοι.
 
Όλοι καλέσαμε τις οικογένειες μας. Η αστυνομία πήγε στα σπίτια μας. 
Faustino Asprilla
 
Λίγη ώρα πριν την αναμέτρηση με την Αμερική, στα αποδυτήρια των κολομβιανών επικρατούσε νεκρική σιγή. Ο προπονητής μπήκε στα αποδυτήρια κλαίγοντας. Νωρίτερα, είχε δεχθεί ξεκάθαρη προειδοποίηση ότι ένας παίκτης κλειδί, ο Gabriel Jaime “Barrabas” Gómez, ΔΕΝ θα έπρεπε να αγωνιστεί. Σε διαφορετική περίπτωση, οι εκβιαστές απείλησαν ότι θα σκότωναν όλα τα μέλη της αποστολής. Ο Maturana δεν είχε επιλογή. Ο Barrabas δεν αγωνίστηκε, η Κολομβία αν και καλύτερη έχασε και το χειρότερο ήταν, ότι η ήττα ήρθε με ένα αυτογκόλ του Andrés Escobar στο 34ο λεπτό του αγώνα. Μέχρι εκείνον τον αγώνα, ο Andrés δεν είχε πετύχει ποτέ αυτογκόλ στη καριέρα του.

 ● Όταν ο γιος μου, είδε το αυτογκόλ του θείου του στην τηλεόραση, μου είπε χωρίς δισταγμό ότι, τώρα μαμά θα τον σκοτώσουν τον θείο. 
Maria Esther Escobar (αδερφή του Andrés)
 
Η ομάδα επέστρεψε στην Κολομβία και ο Andrés προσπάθησε με την βοήθεια της οικογένειας του, να προσπεράσει την άτυχη στιγμή που έμοιαζε να τον στιγματίζει, παρότι η γενικότερη εκτίμηση των συμπατριωτών του, προς το πρόσωπο του, ήταν δεδομένη. Δυο εβδομάδες μετά την επιστροφή από την Αμερική, στις 2 Ιουλίου του 1994, αποφάσισε να βγει με μερικούς φίλους του, παρότι η σύντροφος του Pamela Cascardo, αλλά και ο προπονητής του, τον συμβούλεψαν να μην το κάνει. Ο ίδιος πίστευε ότι έπρεπε να ορθώσει ανάστημα, για χάρη των δικών του ανθρώπων.
 
Επισκέφθηκε ένα nightclub το “El Indio” στη γενέτειρα του, το Medellin και όλα έμοιαζαν να κυλάνε ομαλά, μέχρι την στιγμή που κάποιοι θαμώνες άρχισαν να τον περιπαίζουν, με αφορμή το περιβόητο αυτογκόλ του. Χωρίς να διστάσει, προσπάθησε να μιλήσει μαζί τους. "Ήταν ένα ειλικρινές λάθος" τους είπε. Ενοχλημένος, έφυγε από το μαγαζί και καθώς κατευθυνόταν στον χώρο όπου βρισκόταν σταθμευμένο το αυτοκίνητό του, βρέθηκε μπροστά σε τρεις άνδρες οι οποίοι άρχισαν να τον πυροβολούν. Ο Escobar δέχθηκε 6 σφαίρες. Διακομίστηκε στο νοσοκομείο της πόλης αλλά 45 λεπτά αργότερα ανακοινώθηκε ο θάνατός του.
 
Η δολοφονία του συγκλόνισε την χώρα και η τραγική είδηση έκανε τον γύρο του κόσμου. Στο τελευταίο αντίο, παραβρέθηκαν περισσότεροι από 120.000 άνθρωποι. Την ίδια νύχτα της δολοφονίας, συνελήφθη για την υπόθεση ο Humberto Castro Muñoz, ο οποίος ομολόγησε τελικά την ενοχή του την επομένη. Ο Muñoz εργαζόταν για λογαριασμό διαφόρων καρτέλ της χώρας, ενώ είχε εργαστεί ως οδηγός των αδελφών Peter David “Pedro” και Juan Santiago Gallón, οι οποίοι φέρονταν να έχουν στοιχηματίσει και να έχουν χάσει σημαντικά ποσά στο Μουντιάλ των ΗΠΑ. Ο Muñoz τελικά έμεινε στο απυρόβλητο. Το 1995 καταδικάστηκε σε 45 χρόνια φυλάκισης, τα οποία το 2001 μειώθηκαν σε 26. Αποφυλακίστηκε τελικά το 2005, έχοντας συμπληρώσει 11 χρόνια φυλάκιση, λόγω καλής διαγωγής. Πραγματική παραφροσύνη.
  
Παρότι οι φήμες οργίασαν και έλεγαν ότι η δολοφονία είχε να κάνει με εμπλοκή του Andrés σε παράνομο στοιχηματισμό, κάτι τέτοιο δεν αποδείχθηκε ποτέ και από πουθενά. Ο Andrés Escobar ήταν ένας καλά αμειβόμενος ποδοσφαιριστής, γόνος αρκετά πλούσιας οικογένειας. Πατέρας του ήταν ο τραπεζίτης Darío Escobar. Ο ίδιος ετοιμαζόταν για το ποδοσφαιρικό άλμα στην Ευρώπη. Ποτέ δεν είχε δώσει δικαιώματα. Ο θάνατος του, ήταν αποτέλεσμα της εγωπάθειας ορισμένων κακοποιών, που δεν μπορούσαν να δεχθούν, ότι ένας απλός ποδοσφαιριστής θα τολμούσε να τους αντιμιλήσει. Αυτό ήταν το κοινωνικό καθεστώς στην Κολομβία στα μέσα της δεκαετίας του 90.
 
Μετά την δολοφονία του Escobar, το ποδόσφαιρο στη Κολομβία δεν θα ήταν ποτέ ξανά το ίδιο. Ο Carlos Valderama σταμάτησε το ποδόσφαιρο, ο Faustino Asprilla δεν έπαιξε ποτέ ξανά για την εθνική, πολλοί άλλοι διεθνείς ακολούθησαν τον δρόμο της απόσυρσης. Το ίδιο έκανε και ο προπονητής της ομάδας.
 
Πολλοί από την κοινωνία μας, λένε ότι το ποδόσφαιρο σκότωσε τον Andres. Η αλήθεια είναι όμως, πως ο Andres ήταν ποδοσφαιριστής που σκοτώθηκε από την κοινωνία μας. 
Franscisco Maturana
 
O Pablo Escobar και ο Andrés Escobar, ήταν δυο προσωπικότητες τελείως διαφορετικές, που η μοίρα δεν υπήρχε περίπτωση να τους φέρει πρόσωπο με πρόσωπο, αν δεν μεσολαβούσε το ποδόσφαιρο. Ακόμη και η απλή συνωνυμία τους, έμοιαζε παράταιρη σε σχέση με τον χαρακτήρα των δύο ανδρών. Κι' όμως, ακόμη και σήμερα υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι στην Κολομβία, μεταξύ των οποίων και πολλοί επώνυμοι, που πιστεύουν ότι αν ο Pablo ζούσε, κανένας δεν θα τολμούσε να αγγίξει τον Andrés.


Λίγες ημέρες πριν την δολοφονία του, ο Andrés Escobar παρακινούμενος από έναν καλό του φίλο, δημοσιογράφο, είχε απευθυνθεί μέσω μιας ανοικτής επιστολής του σε εφημερίδα, στους συμπατριώτες του.
 
Ή θα συνεχίσουμε στον κύκλο της βίας, ή θα αποφασίσουμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο, ως κοινωνία. Το παγκόσμιο κύπελλο ήταν μια τρομερή εμπειρία. Θα τα πούμε σύντομα. Γιατί η ζωή, δεν τελειώνει εδώ. 
Andres Escobar

Από το Ballacticos.com με μπόλικη δικιά μου περιποίηση

Κυριακή 26 Απριλίου 2015

Το χτύπημα του Σκορπιού

Πέρασαν σχεδόν 20 χρόνια, από την ημέρα (Τετάρτη, 6 Σεπτεμβρίου 1995) που στο παλαιό Wembley Stadium όλος ο ποδοσφαιρικός κόσμος, έγινε μάρτυρας μιας από τις εντυπωσιακότερες αποκρούσεις που έχουμε δει ποτέ από τερματοφύλακα. Ο άνθρωπος που εκείνη την βραδιά, χωρίς να το γνωρίζει, θα περνούσε στην ιστορία, ήταν ο Κολομβιανός René Higuita.

Η Λατινική Αμερική, έχει αναδείξει κατά καιρούς, πολλούς σπουδαίους αλλά και “τρελούς” τερματοφύλακες, όπως ο Αργεντινός Hugo Orlando Gatti, ο Παραγουανός José Luis Chilavert και ο Περουβιανός Ramón Quiroga. Κανείς όμως δεν έφτανε σε “τρέλα” τον σημερινό μας ήρωα. Ο Higuita, ήταν γνωστός στο παγκόσμιο στερέωμα, πριν επιχειρήσει το “χτύπημα του σκορπιού” αλλά για λάθους λόγους. Στο παγκόσμιο κύπελλο του 1990, εναντίον του Καμερούν, ο Higuita είχε φτάσει (όπως συνήθιζε) με την μπάλα στα πόδια, σχεδόν στο κέντρο του γηπέδου, όταν ο μεγάλος Roger Milla, του την απέσπασε, πετυχαίνοντας ίσως το πιο εύκολο γκολ της καριέρας του, εκθέτοντας ταυτόχρονα τον Higuita, στα μάτια όλης της υφηλίου.

Πριν φτάσουμε λοιπόν στην νύχτα της “μεγάλης απόκρουσης”, αξίζει να πάρουμε μια μικρή γεύση από την καριέρα και την ζωή του Higuita, που θα μπορούσε πολύ εύκολα, να γίνει μια επιτυχημένη χολιγουντιανή ταινία.

Γεννήθηκε στην Κολομβία, μια χώρα όπου τα καρτέλ ναρκωτικών και η εγκληματικότητα, δεν είναι καθόλου άγνωστες έννοιες. Στα τέλη του 1980, οι βαρόνοι ναρκωτικών, χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά ποδοσφαιρικές ομάδες, για να μπορούν να ξεπλένουν “βρώμικο” χρήμα και ο Higuita αγωνιζόταν στην Atlético Nacional του Medellín, την ομάδα στην οποία πρόεδρος αλλά και βασικός χρηματοδότης, ήταν ο περιβόητος Pablo Escobar, ένας από τους μεγαλύτερους βαρόνους ναρκωτικών στον κόσμο.

Με την χρηματοδότηση του Escobar, η Nacional, έγινε η πρώτη κολομβιανή ομάδα που κατέκτησε διεθνή τίτλο, το Copa Libertadores του 1989, σε έναν τελικό που κρίθηκε στα πέναλτι, με τον Higuita να αναδεικνύεται σε ήρωα. Η Κολομβία άκμασε ποδοσφαιρικά, τόσο σε εθνικό, όσο και διεθνές επίπεδο, ωστόσο η τραγωδία ήταν πολύ κοντά.

Στο παγκόσμιο κύπελλο του 1994, ο πολύ αγαπητός στους Κολομβιανούς φιλάθλους, Andrés Escobar (απλή συνωνυμία με τον διαβόητο εγκληματία) πέτυχε ένα αυτογκόλ, στον αγώνα με τις Ηνωμένες Πολιτείες, που στοίχησε τον αποκλεισμό στην εθνική του ομάδα. Ο άτυχος νέος, έξι (6) ημέρες μετά τον αποκλεισμό της εθνικής ομάδας της Κολομβίας και ένα (1) μήνα πριν τον προγραμματισμένο γάμο του, δολοφονήθηκε από άνθρωπο που δούλευε για βαρόνο ναρκωτικών, ο οποίος, εξαιτίας του αυτογκόλ του Escobar, είχε χάσει πολλά λεφτά στο στοίχημα! Όλη η Κολομβία πένθησε για τον αδικοχαμένο νεαρό, ωστόσο τα καρτέλ συνέχισαν να κάνουν κουμάντο. Αυτά τα καρτέλ ήταν άλλωστε και η αιτία που ο Higuita δεν αγωνίστηκε ούτε λεπτό στο παγκόσμιο κύπελλο του 1994.

Ο λόγος; Όταν η κόρη του Carlos Molina (επίσης εμπόρου ναρκωτικών) απήχθη από άντρες του Escobar, του προέδρου της Nacional δηλαδή, ο Higuita μεσολάβησε, βοηθώντας στην απελευθέρωση της. Κατηγορήθηκε όμως, πως για την βοήθεια που προσέφερε, έλαβε χρηματική ανταμοιβή και πέρασε έξι (6) μήνες στην φυλακή. Μετά δε, την αφελή δήλωση του στα ΜΜΕ της χώρας, ότι είχε σχέσεις με τον Escobar, έχασε και την θέση του στην εθνική ομάδα, από τον Óscar Córdoba.

Τον Σεπτέμβρη του 1995 λοιπόν, με τις μνήμες από την δολοφονία του Escobar, ακόμη νωπές και ενώ ο Higuita προσπαθούσε να χτίσει από την αρχή, την ποδοσφαιρική και προσωπική του υπόληψη, ήρθε ο φιλικός αγώνας με την Αγγλία, στο παλαιό Wembley Stadium.

Η εθνική ομάδα και πολύ περισσότερο, ο λαός πίσω στην Κολομβία, είχε ανάγκη, από μία σπουδαία παράσταση. Ο Carlos Valderrama και ο Faustino Asprilla, ήταν οι επικρατέστεροι για να την προσφέρουν, αλλά ο Higuita τους έκλεψε κυριολεκτικά την δόξα. Η μπάλα έφυγε από τα πόδια του Jamie Redknapp, σε κάτι που ξεκίνησε σαν σέντρα, αλλά κατέληξε να πάρει τροχιά προς την εστία της Κολομβίας.

Ο Higuita φάνηκε για ένα μόνο κλάσμα του δευτερολέπτου, να το σκέφτεται. Αμέσως μετά, έκανε ένα βήμα πίσω και εκτινάχθηκε προς τα εμπρός, σε μια κίνηση, που θυμίζει τους σημερινούς skydivers. Τα πόδια του, σαν άλλο κεντρί σκορπιού, γύρισαν προς το κεφάλι του και απομάκρυναν με εντυπωσιακό τρόπο την μπάλα.


Ο Higuita σηκώθηκε αμέσως και ύψωσε τα χέρια του, δείχνοντας στους συμπαίκτες του τον επόπτη, ο οποίος όμως δεν είχε υποδείξει οφσάιντ! Ο René προσπάθησε να δικαιολογήσει την ενέργεια του, αλλά είναι βέβαιο ότι βαθιά μέσα του, ήταν ιδιαίτερα χαρούμενος.

Μπορεί ο αγώνας να ήταν φιλικός, μπορεί η συγκεκριμένη κίνηση για τον Higuita, να μην ήταν ιδιαίτερα δύσκολη (συνέχισε να την επαναλαμβάνει και μάλιστα επιτυχημένα, μέχρι τα 40 του χρόνια), ωστόσο εκείνο το βράδυ, μπροστά σε 60.000 φιλάθλους και εκατομμύρια ακόμη που παρακολουθούσαν από τους τηλεοπτικούς δέκτες, μέσα σε έναν ναό του ποδοσφαίρου και με τα περίστροφα, πίσω στην πατρίδα του, να γυαλίζονται, ο Higuita απέδειξε, πρώτα από όλους στον εαυτό του, ότι μπορεί να ήταν ένας άνθρωπος που είχε υποπέσει σε επανειλημμένα σφάλματα, που του κόστισαν ακριβά, αλλά διέθετε σπουδαία προσωπικότητα και εμπιστοσύνη στον εαυτό του, χαρακτηριστικά που του έδωσαν την δύναμη να ξανασηκωθεί και να περάσει στην ιστορία, όχι τόσο για την απόδοση του στους αγωνιστικούς χώρους, αλλά για αυτό που πραγματικά ήταν: ένας εκκεντρικός καλλιτέχνης δηλαδή, με φανατικούς αμφισβητίες και φανατικούς φίλους. Στην περίπτωση του, λίγα δευτερόλεπτα τρέλας, αρκούσαν για την αιωνιότητα.

Και αυτό, δεν μπορεί να του το στερήσει κανείς.

Από το Ballacticos.com με αρκετή δικιά μου περιποίηση